Αντίο Παππούλη...

       Ήσουν πάντα εκεί και μόνο όταν έφυγες κατάλαβα πόσο σημαντικός ήσουν. Δεν ήμουν ούτε η πρώτη εγγονή σου αλλά ούτε και η μικρότερη. Ήμουν απλά εγώ και ξέρω ότι δεν έκανες ποτέ διακρίσεις. Μας αγαπούσες και τις τρεις το ίδιο. Είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω τι θα κάνω τώρα που θα πηγαίνω στο χωριό και δεν θα είσαι εκεί. Ούτε η Α*. Βλέπεις, δεν μας προετοίμασες. Απλά έφυγες. Κανείς μας δεν το περίμενε. Αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι δεν πόνεσες. Έκλεισες τα μάτια σου, κοιμήθηκες. Να σου πω, ακόμα δεν το έχω συνηδητοποιήσει ότι θα πάω στο χωριό και δεν θα μπεις και θα μου πεις "Έλααα κοπέλα μου!".
        "Σκέψου ότι ήταν τόσο καλός άνθρωπος που ο Χριστούλης τον ήθελε μαζί του αυτές τις μέρες." Γιατί εγώ νομίζεις δεν σε ήθελα μαζί μου τα Χριστούγεννα; Και που είναι το δίκαιο σε αυτό; Ο καλός Χριστούλης σκέφτηκε την Μαμά; Δεν ξέρω αν θα το αντέξει τώρα που έφυγες. Ούτε και η Γιαγιά. Την μια κλαίει και την άλλη κάθεται και σκέφτεται.
          Δεν ήρθα στην κηδεία σου Παππούλη. Ήθελα να σε θυμάμαι όπως την τελευταία φορά που σε είδα. Ήσουν ο πιτσαδόρος. Μας έφερες πίτσες. Και συνέχεια πείραζες την φωτιά. Δεν ήθελες εγώ και η Α* να κρυώνουμε. Και μετά βιαζόσουν να φύγεις. Ξεσήκωσες την Γιαγιά, μας αγγαλιάσατε και φύγατε. Έτσι θέλω να σε θυμάμαι. Θα με συγχωρέσεις Παππούλη μου που δεν σε αποχαιρέτησα έτσι όπως ήθελαν όλοι οι άλλοι; Όταν το συνηδητοποιήσω θα έρθω με την Μαμά στον τάφο σου να σου φέρω λουλουδάκια...

Αντίο Παππούλη μου...
Θα σε θυμάμαι για πάντα.

Just a Story.

          -Jena? she yelled. One last thing. I want you to know that you are the one in my prayers. My spiritual guide told me to pray for someone and I picked you. You know, every time he tells me to calm down and just relax I imagine you. And you are happy.
          -How did it look like? Beeing happy?
          -I always imagine you with him. You sit next to each other. And there is always that big smile of yours and your eyes are literally shining! I want to believe that one day you will be that happy. That one day you will love him, she said but she knew that Jena would never love him. Not in the way she had loved Mike. But Mike belonged to the past and Jena was forced to forget him.
          Jena left the room and Luna was at last alone. She kept playing with the ring on her right thumb during the whole conversation with Jena. She was nervous. She hadn't got over Mikes death and Jena wasn't over with it either. Mike had come with Luna to Bali. He had met Jena there. Unfortunately, Jena was already arranged to marry someone else. Jena and Mike were truly in love and they planned to ran away together. But things hadn't gone out as planed. Mike had a car accident. Drunk driver. He died instantly. Jena was left alone to marry a man that would never replace Mike.
          Luna had lost her best friend. And at that time meditation was the only thing that could take the pain away. And that was what she did. She was isolated after his funeral. She meditated for a lot of hours and exercised like she never did. And the only time she thought about him was when she lied in her bed to sleep. That was the time when memories rushed her. She could lie there awake during the night and cry silently as she remembered the beautiful times they had spent together.
          The two girls, Luna and Jena, would visit his grave often and would tell stories about him. But all these were about to change. Jena would marry a totally strange man and Luna had to go back to London. Her family needed her. That wouldn't mean that they would forget about each other. The would e-mail. They had made a promise. And the would keep it in the membrance of Mike.Their friend and love.

Άρτεμις Μανουσάκη

    Ξέρεις τι θέλω; Θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να μην χρειαστεί να σκεφτώ εσένα. Να μην σκεφτώ τίποτα. Να έχω ξεχάσει και εσένα και το πόσο με πλήγωσες. Θέλω να δω την ανατολή του ήλιου και να μην σε σκεφτώ. Να μην χρειαστεί να φανταστώ πως θα ήμασταν αν ήμασταν μαζί. Τι θα μου έλεγες και πως θα με κοιτούσες... Θέλω να δω μια ταινία και να μην βάλω εμάς στους πρωταγονιστικούς ρόλους. Γιατί ξέρω ότι αυτό που έχουμε δεν θα μοιάσει ποτέ σε κάποια ταινία. Θέλω να ακούσω το τραγούδι που μου έδωσες χωρίς να ψάξω το νοήμα πίσω απο τους στίχους. Γιατί ξέρω ότι απλά μου το έδωσες γιατί σου άρεσε και όχι γιατί ήθελες να μου πεις κάτι. Θέλω να σε κοιτάω και να μην χάνω τα λόγια μου και τον ηρμό των σκέψεων μου. Θέλω να κοιμάμαι τα βράδια και να μην πλάθω όλα εκείνα τα φανταστικά σενάρια στο μυαλό μου με εσένα να μου λες πόσο πολύ μ'αγαπάς και να με φιλάς. Γιατί ξέρω ότι είναι απλά φαντασί, ποτέ δεν θα με φιλήσεις.
     Θέλω να σε ξεχάσω. Να φύγεις απο το μυαλό μου. Να μην σε έχω πια στην καρδιά μου.

Αγαπητέ "εσύ που κατέστρεψες τα όνειρα μου",
Δεν με ξέρεις αλλά εγώ σε ξέρω πολύ καλά. Είσαι εκείνος που γκρέμισες τα όνειρα μου. Τα κατέστρεψες όλα χωρίς να νοιαστείς ούτε λίγο. Και σε μισώ γι' αυτό. Πάντα θα σε μισώ.
     Όταν είπα ότι θέλω να φτάσω στο φεγγάρι μου είπες ότι δεν μπορώ. Και όμως θα μπορούσα εάν γινόμουν αστροναύτης. Τότε δεν το ήξερα. Κάθε φορά που κοιτούσα το φεγγάρι θυμόμουν το ψυχρό σου ύφος όταν μου είπες ότι δεν θα το ακουμπήσω ποτέ. Όταν αργότερα είπα ότι ήθελα να σε βοηθήσω με αυτό που έκανες αντιμετώπισα το ίδιο σκληρό ύφος. Μου είπες ότι δεν μπορούσα και δεν θα μπορέσω ποτέ. Κοίτα με τώρα. Ξέρω πολλά παραπάνω απ' όσα ήξερες εσύ στην ηλικία μου και σκοπεύω να μάθω πολλά περισσότερα απ' όσα θα μάθεις σε όλη σου τη ζωή. Αποφάσισα να μην σε ξανακούσω, αν και τα επιδοκιμαστικά σου λόγια με έκαναν να χάνω λίγη από την πίστη που είχα στον εαυτό μου. Αλλά τα κατάφερα. Μπορώ να σου πω πόσο πολύ σε μίσησα και πόσο απίστευτα σε μισώ ακόμα.
       Τώρα πρέπει να φύγω. Έχω όνειρα να χτίσω. Ελπίζω να έρθεις να μου τα χαλάσεις. Δεν με πειράζει πια. Έχω μάθει να τα ξαναφτιάχνω απο την αρχή.

Αντίο τώρα...

Αχχ μυρουδιές!

    " Έτσι λέει η γιαγιά μου κάθε φορά που μπαίνει στην κουζίνα όταν μαγειρεύουμε με την μαμά τα σαββατοκύριακα. Και ξέρουμε ότι θα της αρέσει αυτό που μαγειρέψαμε. "Γιατί ότι μυρίζει ωραία όταν ψήνετε έχει και ωραία γεύση." λέει και το πιστεύει ακράδαντα."

    Είναι τόσο ωραία η αίσθηση που έχεις όταν μπαίνεις στο αμάξι του προπονητή σου μετά από δύο εβδομάδες και μυρίζει εκείνη την πολύ γνωστή μυρωδιά. Δεν μπορείς ποτέ να την προσδιορίσεις αλλά στο μυαλό σου είναι καταχωρημένη ως "προπονητήλα". Και ξέρεις ότι θα τα πας καταπληκτικά στην προπόνηση!

Ή εκείνη την μυρωδιά που έχει το σπίτι της γιαγιάς σου. Λίγο το πεντανόστιμο φαγητό που βρίσκετε στην κατσαρόλα και φτιάχτηκε ειδικά για σενα, λίγο το τζάκι που ανάβει από το πρωί και είναι και εκείνη η παράξενη μυρωδία που ξανά δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Όμως, ξέρεις ότι ακόμα και με κλειστά τα μάτια να μπεις εκεί μέσα θα το καταλάβεις από την πρώτη στιγμή.

Ή όταν σε αγγαλιάζει εκείνος και σε χτυπάει το άρωμα του. Το σαμπουάν στα μαλλιά του σε γεμίζει και δεν θες να τον αφήσεις αν και ξέρεις ότι θα πρέπει να το κάνεις.

Απλά της αγαπάω εκείνες τις τόσο ξεχωριστές μυρωδιές. Είναι σαν να δίνουν άλλη όψη σε όλα εκείνα τα καθημερινά πράγματα. Και καμιά φορά όταν είμαι αγχωμένη κάθομαι πίσω, κλείνω τα μάτια μου και μυρίζω. Μυρίζω τα πάντα. Όχι σαν εκείνο τον φρικιαστικό τύπο από το "Άρωμα" αλλά μυρίζω αρκετά καλά αν και δεν μπορώ να προσδιορίσω σχεδόν καμία απ' αυτές. Αλλά με ηρεμούν...

    Πφφφφ.. Δεν ξέρω ούτε πως να αρχίσω! Είναι σαν όλη μου η έμπνευση να έχει χαθεί! Δεν μπορώ να το εκφράσω. Ξέρω τι νιώθω, όταν όμως προσπαθώ να το εξηγήσω σε κάποιον οι λέξεις απλά δεν βγαίνουν, όσο καλά και αν το έχω προετοιμάσει στο μυαλό μου. Δεν μου έχει ξανασυμβεί... Να κλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου και στο τέλος να εκρήγνυμαι και να μην μπορώ να συμμαζέψω τα δάκρυα μου.
Και αυτό είναι αυτό που μισώ περισσότερο. Ότι στο τέλος πρέπει να αφήσω εκείνη την μάσκα να πέσει... Να αποκαλυφθώ. Δεν θέλω. Θέλω όλοι να έχουν κάποια συγκεκριμένη εικόνα για μένα. Δεν προσποιούμαι. Απλά κρατάω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, τόσο κακό είναι;
Και φοβάμαι εκείνη την στιγμή της μεγάλης έκρηξης. Εκείνη την στιγμή που θα λέω τα πράγματα ακριβώς όπως είναι στο μυαλό μου. Δεν φοβάμαι για μένα. Φοβάμαι για εκείνους (τους λίγους) που θα πληγώσω με τα λόγια μου. Τους ζητάω συγγνώμη προκαταβολικά. Να ξέρετε ότι δεν ήθελα να πω τίποτα.

There are 7 billion people and you: What's your number?

I am 5.955.831.148th(: