Είναι δύσκολο να αλλάξεις με την θέληση σου... Μόνο οι πολύ δυνατές καταστάσεις μπορούν να σε αλλάξουν. Εκείνες που θα σε ταρακουνήσουν. Ποιός δεν υποσχέθηκε σε κάποιον αγαπημένο ότι θα αλλάξει και τελικά δεν κατάφερε τίποτα; Και εγώ είμαι μια απο εκείνους και ξέρω πόση απογοήτευση νιώθεις, όταν καταλήγεις να χάνεις εκείνον που το υποσχέθηκες να αλλάξεις, επειδή πολύ απλά έμεινες ΕΣΥ! Και αναρωτιέμαι: Τόσο κακό είναι να μένεις εσύ;
"Φύγε!" τις φώναξε με δυνατή φωνή.
Μια φώνη που σήμαινε τα πάντα για εκείνη. Μια φωνή που τώρα αντηχούσε στα αυτία της. Φύγε!
Εκείνος προχώρησε μπροστά, προς την πόρτα που πριν λίγο είχε χτυπήσει μπαίνοντας. Την άνοιξε διάπλατα δείχνοντας της πως έπρεπε να φύγει. Δείχνοντας της πως τώρα πια ήταν περιττή.
Εκείνη απλά απέμεινε να τον κοιτάει κατάματα φοβούμενη ότι εάν έκανε άλλο ένα βήμα θα έπεφτε κάτω. Τα πόδια της δεν την κρατούσαν πια. Τα ένιωθε αδύναμα να κρατήσουν το λιγοστό της βάρος. Ήταν όμως αποφασισμένη να μην του δείξει πόσο πολύ πληγώθηκε από τα λόγια του. Πως τα λόγια του είχαν κομματιάσει την καρδιά της.
Συγκέντρωσε όλα τα μικρα ψίγματα της δύναμης που της είχε απομείνει. Επέτρεψε στον εαυτό της να κάνει όση ώρα εκείνη ήθελε, ξέροντας πόσο τον εκνεύριζε όταν εκείνη έκανε τα πράγματα με τον δικό της ρυθμό. Μια αίσθηση ικανοποίησης την τύλιξε.
Με αργά βήματα, και κοιτώντας τον συνέχεια στα μάτια, προχώρησε προς την ορθάνοιχτη πόρτα.
Και τότε το διέκρινε. Τα άλλωτε καταπράσινα μάτια του είχαν ξεθυμάνει. Σχεδόν σαν όλη εκείνη η ζωηράδα και η σπιρτάδα που τα έκανε τοσο ξεχωριστά να είχε φύγει. Και κατάλαβε.
Ούτε εκείνος ήθελε να φύγει. Δεν ήθελε να της μιλήσει έτσι. Δεν ήθελε να την διώξει. Αλλά το έκανε για εκείνη. Για να αλλάξει εκείνη. Είχε αποφασίσει ότι δεν θα συμβιβαζόταν με τα μειονεκτήματα της, όσο και αν την αγαπούσε.
Χωρίς να το σκεφτεί τον αγγάλιασε. Το πρόσωπο της ακούμπησε στο σημείο της καρδιάς του. Χτυπούσε τόσο δυνατά! Δεν το περίμενε. Αλλά της ανταπέδωσε την αγγαλιά. Γιατί και οι δύο τους ήξεραν πως ίσως να ήταν η τελευταία τους. Τουλάχιστον όχι πριν αλλάξει εκείνη.
Ναι, ναι, ναι έγω έγραψα αυτό το κομμάτι. Δεν είναι απόσπασμα απο κάποιο βιβλίο [ποιός σωστός συγγραφέας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ονόματα για τους ήρωες του; :3] .
Sushine Lover♥
Μια φώνη που σήμαινε τα πάντα για εκείνη. Μια φωνή που τώρα αντηχούσε στα αυτία της. Φύγε!
Εκείνος προχώρησε μπροστά, προς την πόρτα που πριν λίγο είχε χτυπήσει μπαίνοντας. Την άνοιξε διάπλατα δείχνοντας της πως έπρεπε να φύγει. Δείχνοντας της πως τώρα πια ήταν περιττή.
Εκείνη απλά απέμεινε να τον κοιτάει κατάματα φοβούμενη ότι εάν έκανε άλλο ένα βήμα θα έπεφτε κάτω. Τα πόδια της δεν την κρατούσαν πια. Τα ένιωθε αδύναμα να κρατήσουν το λιγοστό της βάρος. Ήταν όμως αποφασισμένη να μην του δείξει πόσο πολύ πληγώθηκε από τα λόγια του. Πως τα λόγια του είχαν κομματιάσει την καρδιά της.
Συγκέντρωσε όλα τα μικρα ψίγματα της δύναμης που της είχε απομείνει. Επέτρεψε στον εαυτό της να κάνει όση ώρα εκείνη ήθελε, ξέροντας πόσο τον εκνεύριζε όταν εκείνη έκανε τα πράγματα με τον δικό της ρυθμό. Μια αίσθηση ικανοποίησης την τύλιξε.
Με αργά βήματα, και κοιτώντας τον συνέχεια στα μάτια, προχώρησε προς την ορθάνοιχτη πόρτα.
Και τότε το διέκρινε. Τα άλλωτε καταπράσινα μάτια του είχαν ξεθυμάνει. Σχεδόν σαν όλη εκείνη η ζωηράδα και η σπιρτάδα που τα έκανε τοσο ξεχωριστά να είχε φύγει. Και κατάλαβε.
Ούτε εκείνος ήθελε να φύγει. Δεν ήθελε να της μιλήσει έτσι. Δεν ήθελε να την διώξει. Αλλά το έκανε για εκείνη. Για να αλλάξει εκείνη. Είχε αποφασίσει ότι δεν θα συμβιβαζόταν με τα μειονεκτήματα της, όσο και αν την αγαπούσε.
Χωρίς να το σκεφτεί τον αγγάλιασε. Το πρόσωπο της ακούμπησε στο σημείο της καρδιάς του. Χτυπούσε τόσο δυνατά! Δεν το περίμενε. Αλλά της ανταπέδωσε την αγγαλιά. Γιατί και οι δύο τους ήξεραν πως ίσως να ήταν η τελευταία τους. Τουλάχιστον όχι πριν αλλάξει εκείνη.
Ναι, ναι, ναι έγω έγραψα αυτό το κομμάτι. Δεν είναι απόσπασμα απο κάποιο βιβλίο [ποιός σωστός συγγραφέας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ονόματα για τους ήρωες του; :3] .
Sushine Lover♥
