Πφφφφ.. Δεν ξέρω ούτε πως να αρχίσω! Είναι σαν όλη μου η έμπνευση να έχει χαθεί! Δεν μπορώ να το εκφράσω. Ξέρω τι νιώθω, όταν όμως προσπαθώ να το εξηγήσω σε κάποιον οι λέξεις απλά δεν βγαίνουν, όσο καλά και αν το έχω προετοιμάσει στο μυαλό μου. Δεν μου έχει ξανασυμβεί... Να κλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου και στο τέλος να εκρήγνυμαι και να μην μπορώ να συμμαζέψω τα δάκρυα μου.
Και αυτό είναι αυτό που μισώ περισσότερο. Ότι στο τέλος πρέπει να αφήσω εκείνη την μάσκα να πέσει... Να αποκαλυφθώ. Δεν θέλω. Θέλω όλοι να έχουν κάποια συγκεκριμένη εικόνα για μένα. Δεν προσποιούμαι. Απλά κρατάω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, τόσο κακό είναι;
Και φοβάμαι εκείνη την στιγμή της μεγάλης έκρηξης. Εκείνη την στιγμή που θα λέω τα πράγματα ακριβώς όπως είναι στο μυαλό μου. Δεν φοβάμαι για μένα. Φοβάμαι για εκείνους (τους λίγους) που θα πληγώσω με τα λόγια μου. Τους ζητάω συγγνώμη προκαταβολικά. Να ξέρετε ότι δεν ήθελα να πω τίποτα.