Αγαπητέ "εσύ που κατέστρεψες τα όνειρα μου",
Δεν με ξέρεις αλλά εγώ σε ξέρω πολύ καλά. Είσαι εκείνος που γκρέμισες τα όνειρα μου. Τα κατέστρεψες όλα χωρίς να νοιαστείς ούτε λίγο. Και σε μισώ γι' αυτό. Πάντα θα σε μισώ.
     Όταν είπα ότι θέλω να φτάσω στο φεγγάρι μου είπες ότι δεν μπορώ. Και όμως θα μπορούσα εάν γινόμουν αστροναύτης. Τότε δεν το ήξερα. Κάθε φορά που κοιτούσα το φεγγάρι θυμόμουν το ψυχρό σου ύφος όταν μου είπες ότι δεν θα το ακουμπήσω ποτέ. Όταν αργότερα είπα ότι ήθελα να σε βοηθήσω με αυτό που έκανες αντιμετώπισα το ίδιο σκληρό ύφος. Μου είπες ότι δεν μπορούσα και δεν θα μπορέσω ποτέ. Κοίτα με τώρα. Ξέρω πολλά παραπάνω απ' όσα ήξερες εσύ στην ηλικία μου και σκοπεύω να μάθω πολλά περισσότερα απ' όσα θα μάθεις σε όλη σου τη ζωή. Αποφάσισα να μην σε ξανακούσω, αν και τα επιδοκιμαστικά σου λόγια με έκαναν να χάνω λίγη από την πίστη που είχα στον εαυτό μου. Αλλά τα κατάφερα. Μπορώ να σου πω πόσο πολύ σε μίσησα και πόσο απίστευτα σε μισώ ακόμα.
       Τώρα πρέπει να φύγω. Έχω όνειρα να χτίσω. Ελπίζω να έρθεις να μου τα χαλάσεις. Δεν με πειράζει πια. Έχω μάθει να τα ξαναφτιάχνω απο την αρχή.

Αντίο τώρα...